Makuttan Chronicles: Action Hero KuttanPilla.

ഒരു ശനിയാഴ്ച വൈകുന്നേരം ഞാനും മാക്കുട്ടനും കൂടി ആക്ഷൻ ഫിഗേർസ് വെച്ചു പോലീസും കള്ളനും കളിക്കുന്നു. മാക്കുട്ടൻ- കള്ളൻ ബൈജു; ഞാൻ- പോലീസുകാരൻ കുട്ടൻപിള്ള. ഒടുവിൽ (ഒരു വിധത്തിൽ) കുട്ടൻപിള്ള ബൈജുവിനെ ജയിലിൽ ആക്കി. ഞാൻ ഒരു ഗുണപാഠം കൂടെ ഇടയ്ക്കു കേറ്റി വിട്ടു. അപ്പൊ ദാ വരുന്നു, ബൈജുവിന്റെ വക ഡയലോഗ് - "പോലിസ് ഇപ്പൊ പിടിച്ചോ, ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങും. അപ്പൊ മൂക്കിടിച്ചു ഞാൻ ചമ്മന്തിയാക്കും!"

.

Dream Universe in a Nutshell.

പണ്ടൊരിക്കൽ ഞാൻ എഴുതിയിരുന്നു - മനുഷ്യന്റെ ഒരു ദിവസത്തെ കാഴ്ചകളുടെ inversion ആണ് അയാളുടെ അന്നത്തെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ.   ഞാൻ ദിവാസ്വപ്‌നങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു കാണുന്ന ഒരാളാണ്. എന്റെ രാത്രി സ്വപ്‌നങ്ങൾ ആ ദിവാസ്വപ്നങ്ങളുടെ inversion ആയിരിക്കണം. കാരണം പ്രത്യക്ഷത്തിൽ യാഥാർത്ഥ്യം എന്ന തോന്നലും, spatial disparity നല്ക്കുന്ന പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത മിഥ്യാബോധത്തിന്റെ അസ്വസ്ഥതയും അവിടെ കാണാം.

സ്വപ്‌നങ്ങൾ കാണാൻ സാധിക്കുന്നതും അത് വർഷങ്ങളോളം ഓർത്തിരിക്കാൻ കഴിയുന്നതും വലിയൊരു അനുഗ്രഹം തന്നെയാണ്. കുട്ടികാലത്ത് ഈ നിഗൂഡതയോട് ഭയമായിരുന്നു. സ്വപ്നങ്ങളിൽ വന്നിരുന്ന ബിംബങ്ങൾ പലതും ഉറക്കം നശിപ്പിച്ചിരുന്നു. പത്തു തലയുള്ള ഒരു ഭീകരസർപ്പം പലരാത്രിസ്വപ്നങ്ങളിലും നിത്യകഥാപാത്രമായിരുന്നു.കാലങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങി ; അജ്ഞാതമായ ലോകത്തുകൂടിയുടെ യാത്ര കൗതുകമായി.  

വളരെകാലം കഴിഞ്ഞാണ് ഈ സ്വപ്നങ്ങളിൽ ഉള്ള common ആയ ഒരു pattern ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. എന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ സ്ഥലവുമായി ബന്ധപെട്ടതാണ്. അതായത് എന്റെ സ്വപ്നലോകം (Dream Universe) എല്ലാ രാത്രികളിലും ഒന്ന് തന്നെയാണ്. സംഭവങ്ങൾ മാറുന്നു, കഥാപാത്രങ്ങൾ മാറുന്നു പക്ഷെ എല്ലാം ഒരു map-ൽ തന്നെ. ഉദാഹരണത്തിന് ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ ഞാൻ ഒരു സിനിമ തിയേറ്റർ കാണുന്നു. രാത്രി മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുന്നതാണ് ഈ തീയേറ്റർ. ഏതെങ്കിലും ഒരു (meta-fictional) സിനിമ ആയിരിക്കും അവിടെ. ഒരു സംഭവവും അവിടെ അരങ്ങേറും. ഇതേ തീയേറ്റർ ഞാൻ മറ്റൊരു ദിവസവും സ്വപ്നത്തിൽ കാണും - സിനിമ മാറിയിട്ടുണ്ടാവും, കഥാപാത്രങ്ങളും സംഭവങ്ങളും മാറിയിട്ടുണ്ടാവും. ഇതിന്റെ ഏറ്റവും വല്യ പ്രത്യേകത ഇങ്ങനെ ഒരു തീയറ്റർ ഞാൻ യഥാർത്ഥ ജീവിതത്തിൽ കണ്ടിട്ടില്ല എന്നതാണ്. അതായതു എന്റെ ഓർമയിലുള്ള സ്വപ്നത്തിലെ ഒരു ബിംബത്തെ മറ്റൊരു ദിവസത്തെ സ്വപ്നം വീണ്ടും ഉപയോഗിക്കുന്നു. 

കാലത്ത് എഴുന്നേറ്റുടൻ സ്വപ്‌നങ്ങൾ എഴുതിവെക്കുന്ന സ്വഭാവം തുടങ്ങിയതിൽ പിന്നെയാണ് ഇതെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ മനസിലായത്. എനിക്ക് വേണ്ടി ഒരു parallel universe തന്നെ എന്റെ ഉപബോധം സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു. തീയറ്റർ പോലെ തന്നെ വീടുകളും, റോഡുകളും, കുന്നുകളും, പുഴകളും, കടകളും, തെരുവുകളും, കടലുകളും ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ ഇത് ഒരു മാപ് ആയി പ്ലോട്ട് ചെയ്താലോ എന്നൊരു ചിന്ത ഉണ്ടായി.

ഒരു രാത്രി കാണുന്ന സ്വപ്നത്തിലെ spaces ഞാൻ ഒരു മാപിൽ വരച്ചു. ഇതങ്ങനെ കുറച്ചു ദിവസം തുടർന്നു. ഒരു സ്ഥലം തന്നെ വീണ്ടും കാണുകയാണെങ്കിൽ ആ സ്ഥലത്തിന് മേലെ മാപിൽ "2" എന്ന് എഴുതും. അങ്ങനെ ഒരു മാസത്തോളം ആയപ്പോൾ എന്റെ universal map തയ്യാറായി. ഒരു വല്യ പട്ടണം-പക്ഷെ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഉള്ള ഒന്നല്ല ; എങ്കിലും ഞാൻ ജീവിച്ചിരുന്ന പട്ടണങ്ങളുടെ പ്രേതങ്ങൾ ഇവയിലുണ്ട്. നാട്ടിലുള്ള വീടും വിദേശത്ത് താമസിച്ചിരുന്ന വീടും ഇപ്പോഴുള്ള എന്റെ വീടും എല്ലാം ഒരു dystopian രൂപത്തിൽ ഒരേ മാപിൽ ഉണ്ട്. സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് space+time dimension ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇതേ സ്ഥലം ഞാൻ 1992ലും 1902ലും 2044ലും കാണാറുമുണ്ട്.

ഇതിനെ കുറിച്ച് ഒരു പുസ്തകം എഴുതിയാലും തീരാത്തത്ര കഥകളും കഥാപാത്രങ്ങളും ഈ സ്വപ്നലോകത്ത് നടന്നു കഴിഞ്ഞു. ഇത്രയെങ്കിലും ഇപ്പോൾ എഴുതണമെന്നു തോന്നി. പിന്നീട് എപ്പോഴെങ്കിലും കൂടുതൽ എഴുതാൻ കഴിയുമായിരിക്കും.

ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത് ശരിക്കുള്ള മാപ് അല്ല, ഒരു മാതൃക.

.

Food Rules.

ചില കലാകാരന്മാർ ഭക്ഷണത്തെ കുറിച്ച് അവരുടെ കലകളിൽ പരാമർശിക്കുമ്പോഴാണ് അവ നേരിട്ട് കാണുന്നതിനെക്കാൾ കൊതി തോന്നിപോവുന്നത്. ഈ ഒരു പ്രതിഭാസം ആദ്യമായി ശ്രദ്ധിച്ചത് ബഷീർ കഥകളിൽ ആവണം. "മാന്ത്രികപൂച്ച" എന്ന കഥയിൽ ബഷീറും സിദ്ധനും കൂടി പുറത്തു അടുപ്പ് കൂട്ടി, ചോറും മസാലകൂട്ടും ഒന്നിച്ചിട്ട് വേവിച്ചു കഴിക്കുന്ന ഒരു രംഗമുണ്ട്. വെറും അക്ഷരങ്ങൾ വായിൽ വെള്ളം നിറച്ചത് അപ്പോളാണ്. ലൈംഗികതയും ഭക്ഷണവും നമ്മുടെ തലച്ചോറിൽ ഏകദേശം ഒരേ ഘടനയുള്ള തരംഗങ്ങൾ ആണ് സൃഷ്ടിക്കുക. അതായതു ഇവയെ പറ്റിയുള്ള പരാമർശങ്ങൾ, സ്വാഭാവികമായും നമ്മളെ ആകർഷിക്കും. കലകളിൽ ഇത് ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട് - പക്ഷെ പലപ്പോഴും അത് സെക്സിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നു. ഒരു സിനിമയിൽ അല്പവസ്ത്രധാരിയായ നടിയുടെ ഉദ്ദേശം താൻ വഴി ആ സിനിമയിലേക്ക് കൂടുതൽ ആളുകളെ അകര്ഷിക്കുക എന്നത് തന്നെ. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇതേ മനശാസ്ത്രം ഭക്ഷണം ഉപയോഗിച്ച് ചെയ്തുകൂടാ എന്ന് ഞാൻ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നീട് വിദേശസിനിമകൾ കണ്ടു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവർ സെക്സിനെക്കാൾ കൂടുതൽ ഭക്ഷണത്തെ ഇത്തരത്തിൽ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട് എന്ന് മനസിലായി. സൌത്ത് ഈസ്റ്റ്‌ എഷ്യൻ സിനിമകളിൽ മിക്ക രംഗങ്ങളിലും ഭക്ഷണത്തിന്റെ സാന്നിധ്യമുണ്ട്. ചിലത് sublime ആണെങ്കിൽ ചിലത് in-your-face. "Tampopo" എന്ന ജപ്പാനീസ് സിനിമയിൽ നൂഡിൽ സൂപ് എങ്ങനെ കഴിക്കണം എന്ന് വർണിക്കുന്ന ഒരു 10 മിനുട്ട് സീൻ ഉണ്ട്. ഈ അടുത്ത് കണ്ട ടാരന്റിനോയുടെ "The hateful eight" എന്ന സിനിമയിൽ ഒരു പ്രധാന കഥാപാത്രം തന്നെയായിരുന്നു, Meat Stew. ഉദാഹരണങ്ങൾ വേറെയുമുണ്ട് - Turin Horse (Potato ), The Host (Octopus Tentacles), LOTR (Lembas Bread), The Godfather (Spaghetti and Meatballs), Rice Rhapsody (Duck) ,Now Forager (Omlette), House of Cards (Ribs) അങ്ങനെ പോവുന്നു.

മലയാളത്തിൽ ഭക്ഷണം നന്നായി ഉപയോഗിച്ച ഒരേ ഒരു ചലച്ചിത്രകാരൻ അടൂർ ഗോപാലകൃഷ്ണൻ ആണ്. നാല് പെണ്ണുങ്ങൾ എന്ന സിനിമയിൽ നന്ദുവിന്റെ ഊണ്, കരമനയുടെ അത്താഴം (എലിപത്തായം). ഭക്ഷണം തമാശക്ക് വേണ്ടി ഉപയോഗിച്ച ചിത്രങ്ങൾ ഇവിടെ പറയുന്നില്ല (For eg : ഗജകേസരിയോഗം). കൊട്ടിഘോഷിച്ചു വന്ന "ഭക്ഷണചിത്രങ്ങളിൽ" ഓർമ നില്ക്കുന്ന ഒരു സംഭവം പോലുമില്ല എന്നത് വിരോധാഭാസം!

.